Spiritualiteit op de werkvloer – omarm jij al je innerlijke zweefteef?

Spiritualiteit en werkvloer hebben nog een haat/liefde verhouding met elkaar. Aan de ene kant vinden veel medewerkers het heel prettig dat er meer aandacht is voor de mens. Aan de andere kant willen we absoluut niet te boek staan als spiritueel. In ieder geval niet onder collega’s. Want rondom spiritualiteit hangt nog een behoorlijk (voor)oordeel die niet gunstig uitpakt voor de spirit.

Terug naar mijn innerlijke zweefteef op de werkvloer. De reden dat die collega dat zei was omdat ik het had over aanvoelen van energie en de sfeer in de ruimte proeven. Voor mij zijn dat hele aardse en vooral fysieke sensaties. Ik denk daar niet over na, dat is iets wat zo is. Ik kan je beschrijven wat ik in mijn lichaam ervaar als ik de energie van de ander aanvoel. Ook kan ik je goed beschrijven hoe de sfeer in een ruimte aanvoelt. Wanneer ik dat soort zaken beschrijf knikt de ander meestal bevestigend. Het klopt wat je zegt. Okay, dus hoe spiritueel is dat dan? Als ik iets lijfelijk kan voelen, is dat dan spiritueel? Ben ik dan een zweefteef als ik beschrijf hoe een ander energetisch aanvoelt?

Ja en nee. Omdat we geen eenduidige beschrijving hebben van wat spiritueel is zal de een mijn beschrijving als zweverig afdoen en een ander als ‘dat is gewoon zo’ en daarmee aards. En weet je? Eigenlijk maakt het niet uit. Puntje bij paaltje gaat het erom dat alles wat je ervaart onderdeel is van jou. Je fysieke, emotionele en mentale sensaties. En voor de zweefteven: energetische sensaties.

Dus ik kan mijn best doen om nuchter en praktisch te doen op de werkvloer, in the end ben ik een zweefteef omdat ik mij heel bewust ben van mijn fysieke, emotionele, mentale en energetische sensaties. En ja, dat noemen sommige spiritueel. Ik omarm haar, want daarmee komt ze meer tot haar recht en dat is fijner voor ons beide.